Jazzgitarist Christy Doran (1949) afkomstig uit Ierland maar op 11-jarige leeftijd verhuisde hij naar Luzern in Zwitserland waar hij nog steeds woont. Als tiener raakte hij beïnvloed door de muziek van John Coltrane en later ook Jimi Hendrix. Hij volde de opleiding aan de conservatoria van Bern en Luzern en de Bern JazzSchool. In 1972 richtte hij de electric jazzband “Om” op waarin hij verantwoordelijk was voor de composities, “Om” was ook de titel van een album van Coltrane uit 1968, “om” verwijst naar de heilige lettergreep in het hindoeïsme, die het oneindige universum symboliseert.

Dit is het vierde album van Christy Doran’s Sound Fountain, waaronder een in de serie european jazz legends “Live at Theater Gütersloh”, hij behoort inderdaad tot de smaakmakers van de Europese jazz. Met de voorganger Christy Doran’s New Bag maakte hij 6 albums. Doran heeft niet alleen een achtergrond met rockmuziek zoals min of meer met de groep “Om”, maar ook met avant-garde jazz zoals zijn samenwerking met Ray Anderson en Han Bennink.

Op “Lift the bar”gaat het beide kanten op, op het openings- en titelnummer is er sprake van een duidelijke rocksound , een pittig ritme en sferische elektrische gitaarriffs, maar er is geen duidelijke melodie het is een stroom aan improvisaties waarin alle mogelijkheden van de el. gitaar worden uitgebuit, in dit geval gaat het om een Duesenberg “Starplayer” de naam is inderdaad afgeleid van het vooroorlogse Amerikaanse automerk Duesenberg. Dit is een echte gitaar cd geworden , er is geen sprake van vervorming of elektronische vervorming zoals bij Hendrix, het blijft helder klinken maar de hoeveelheid noten die Doran aan zijn gitaar ontlokt laat nootjesman Bonamassa ver achter zich. Bij Doran is er ook geen sprake van cliché’s, hij speelt dan ook geen blues.

Echt spannend wordt het in het nummer “Next Up” waarin hij uitzonderingswijze het geluid wel manipuleert wat af- en toe een aanslag op de gehoororganen oplevert, oef. In “Out of the rats race” is het dan weer vol gas doorstomen. In “One for the road”wordt de Duesenberg vervangen door een Stratocaster hetgeen een compleet ander geluid teweeg brengt, meer zoals je gewend bent in rockmuziek, het begint een beetje zoals ‘Stengun” van Hendrix maar al gauw verlaten we de rock en komen we in een avantgardistische geluidsorgie, dat klinkt misschien wat negatief maar het levert verrassende vondsten op. Sonny Sharrock meets Frank Zappa of andersom. Het zal niet voor iedereen “his or hers cup of tea” zijn maar het is wel volstrekt afwijkend van hetgeen men pleegt te verstaan onder gitaarjazz.

Jan van Leersum